Kafamın içinde 12 eylül 97 sabahı
Bir ağlama sesi beynimin kıvrımlarında
6 ay güneş görmemiş bir bebek
Yalnızlığın üstüne doğmuşum aslında
Dökülen yaprakların bütünü bedenim
Unutmamak için yarısı yeşil gözlerim
Şimdilik on yedi sonbahara denk kimliğim
Dökülen yapraklarımla hala bir hiçim
Beynimi çamura çeviren yağmur gibi
Biçimsizim ve hala bir hiçim
Ölüme giden yolun asfalt olmasını dilemek ne bileyim yarım kalan bir kitap ya da tamamlanmış bir hayat.. Çok karışmış kafam ki çoklaşmışız baya Bu vicdandan kaçıp koşacak arınmayan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder